“Το πρωί της Καθαράς Δευτέρας, άνδρες με χρωματιστές σερβέτες στο κεφάλι, έβραζαν ένα αβγό, το κρεμούσαν με σπάγκο σε μία λάτα και πορπατούσαν σιγά-σιγά, έψαλλαν νεκρώσιμα, μοιρολογούσαν, έλεγαν του Χριστού το τραγούδι και το έκλαιγαν σαν να πήγαιναν πεθαμένο. Μπρος πήγαινε ένας καθισμένος σε γάιδαρο, γύριζαν όλο το χωριό, ύστερα ανέβαιναν σε ένα ύψωμα, που το έλεγαν Τουρμπέ και εκεί το παραχώνανε. Στη δεύτερη ανάσταση, πήγαιναν και το ξεπαράχωναν και ύστερα διασκέδαζαν με κρασί και τραγούδια”.
Το θάψιμο του αβγού συμβόλιζε την ταφή του Χριστού, ενώ όταν αυτό ξαναρχόταν στο φως, οι χωρικοί γιόρταζαν την ανάσταση του Ιησού. Πάντως, τα πασχαλινά αυγά δεν είχαν πάντα χαρμόσυνο κόκκινο χρώμα. Στα σπίτια όπου πενθούσαν, βάφονταν μαύρα.Πέραν των αβγών, τη Μεγάλη Πέμπτη ετοιμάζονται μέχρι σήμερα και τα τσουρέκια. Παλιότερα, όταν η πίστη διατηρούσε ακόμη κάποια στοιχεία δεισιδαιμονίας, μία από τις κουλούρες της Μεγάλης Πέμπτης φυλαγόταν στο εικονοστάσι, για να καταναλωθεί την Πρωτομαγιά, καθιστώντας τα μέλη της οικογένειας άτρωτα από τα μάγια.Τη Μεγάλη Παρασκευή το πένθος κορυφώνεται. Ακόμη και σήμερα σε κάποια χωριά οι κάτοικοι δεν στρώνουν καν τραπέζι. Το “μενού” της Μεγάλης Παρασκευής αποτελείται από ένα πιάτο ξύδι, όπου όλοι βουτούν το ψωμί και το γεύονται, συμμεριζόμενοι το Θείο Πάθος. Ακολουθεί η περιφορά του Επιταφίου, που παλιότερα ελάμβανε χαρακτήρα διαγωνισμού μεταξύ των διαφόρων ενοριών για τον ομορφότερο στολισμό.
πηγή http://dim-rizou.pel.sch.gr/papers/mar2004/paper7.htm [1]